Daarom dus.
Liefs
Marlies
Marlies
woensdag 9 maart 2011
De wederopstanding van een blog.
Mijn blog nieuw leven inblazen, dat is makkelijker bedacht dan gezegd en makkelijker gezegd dan gedaan. Maar ik ga het proberen. Waarom? Omdat we een jaar verder zijn. Weer een jaar ouder, maar helaas niet wijzer. Die illusie heb ik niet. Waarom? Omdat ik weer een jaar meer schrijfervaring heb door mijn Minor Creatief en mijn werk voor Fashionchick en hier graag wat mee wil doen. Waarom? Omdat ik het heerlijk vind om mijn persoonlijke teksten de wereld in te knallen wat ik bij Fashionchick wel kan doen, maar waar je toch aan regels gebonden bent. Waarom? Om heerlijk te hopen dat ik ooit het onontdekte blogparel zal blijken te zijn. Waarom? Omdat Google Chrome ingebouwde spellingcorrector heeft en bloggen zonder domme spelfouten dan een stuk makkelijker gaat. Waarom? Omdat het heerlijk afleidt van een serieuze scriptie. Waarom? Gewoon omdat het leuk is.
zondag 16 mei 2010
De meest verschrikkelijke make up ever!
Maybeline 24 hour foundationNa zoveel positieve berichten op internet en Youtube koos ik voor maybeline 24 hour foundation. Wat een miskoop! 24 hour? No way. Dit spul is halverwegen de dag van mijn gezicht verdwenen. Behalve als ik hem af poeder, maar dan zit het er uit alsof ik 1 cm make up op mijn gezicht gesmeerd heb. Deze make up is sowieso heel dekend. Wat voor mij een te nep effect geeft. Verder heb ik nog een probleem. Ik knoei vaak met make up en deze make heeft ironisch wel heel veel hou vast op stoffen. Mijn vorige foundations kon ik met water water wel uit mijn kleren poetsen, maar dat is met deze niet het geval. Twee shirtjes waren na 4 keer wassen nog niet schoon. Tot dat ik bruut ging schroben wilde de vlek er echt niet uit.
Het enige voordeel aan de Maybeline 24 hour foundation is de SPF die er in zit. Die is vrij hoog en beschermt mijn huid goed. Al blijf ik toch wel balen dat je dan zo wit blijft. Ook biedt Maybeline een vrij brede kleurenreeks, wat in mijn geval heel fijn is.(Ik schijn een moeilijke kleur te hebben.)
Tussen kitscherige kerstverlichting
Tussen kitscherige kerstverlichting
“Je ziet er mooi uit.” Zegt zijn stem van achter me.
Snel trek ik mijn strapless jurk omhoog. Had ik nou maar wat grotere borsten, dan was die jurk tenminste blijven zitten. Ik draai me om en kijk hem aan. Zijn pak is te groot. Voor een pak veel te groot. Maar wat zijn mannen in pakken toch sexy. Wat is hij in een pak toch sexy. Zelfs in een te groot pak.
“Je hebt geen stropdas om!” zeg ik verontwaardig.
Hij lacht een jongensachtige lach en zijn ogen lijken licht te twinkelen.
“Sorry, sorry. Mijn vader had er alleen een met varkens erop. Of had je dat juist mooi gevonden?”
Ik friemel aan het bovenste knoopje van zijn vaalblauwe blouse.
“Hij moet open. Dat staat veel beter.” Zeg ik met mijn beste flirtblik.
Hij kijkt me wantrouwig aan alsof hij bang is dat ik hem hier en plein public tot zijn ondergoed uit ga kleden, omdat dat in mijn ogen beter zou staan. Eigenlijk zou het me worst wezen of zijn knoopje dicht of open beter staat. Als ik maar even aan hem kan zitten. Hem heel even aan kan raken. Ik kijk de zaal rond. Op de dansvloer voor ons dansen mensen op een remix van All I want for Christmas. De meeste mensen dansen. Een paar hangen aan de witte statafeltjes en graaien wat in de plastic wegwerpbakjes met Aldi-zoutjes. Overal hangen fel gekleurde slingers in de meest vloekende kleuren, kerstlampjes en plastic Kerstmannen met dito krulhaar. Uit mijn ooghoek gluur ik weer naar de jongen naast me. Hij danst soepel op de muziek. Hij danst geweldig. Ik neem heel zijn lichaam in me op. Dan valt mijn oog op het bovenste knoopje van zijn blouse. Dicht. Ik ga voor hem staan en kijk hem met een boze blik aan. Ik voel een fijne leegte in mijn maag als ik zijn lach weer tevoorschijn zie komen. Met twee handen pruts ik het kleine blouseknoopje weer open. Mijn handen rusten op zijn borst. Ik weet dat ik ze weg zou moeten halen, maar mijn lijf lijkt het te vertikken. Mijn onderlichaam raakt bijna de zijne. Samen wiegen we langzaam op de harde bonkmuziek. Heen en weer. Ik buig me naar voren en rust mijn gezicht tegen zijn wang. Zijn vingers raken voorzichtig mijn heup. Voor ik goed besef wat ik doe, raken mijn lippen zacht zijn nek. Ik zoen hem. In zijn nek! Met opengesperde ogen kijk ik naar een plastic kerstprul aan de muur. Een Kerstman op een slee kijkt met een koddige lach toe vanuit zijn kerstbal. Zoende ik hem nou echt net?! Doe ik dit nou echt? Ik kus in zijn nek omhoog. Over zijn wang naar zijn lippen. Mijn hand leg ik in zijn nek. Alles lijkt voorbij te flitsen. Voordat ik na kan denken over wat ik doe is het alweer gebeurd. Hij trekt me stevig tegen zich aan en ik voel mijn jurk afzakken. Zonder zijn lippen los te laten, geef ik met twee handen een harde ruk aan de bovenkant van mijn zwarte gaasjurkje. Even tikken mijn tanden door mijn hupje hard tegen de zijne. Kut! Mijn handen glijden haastig over zijn borst weer naar zijn nek omhoog. Daar houden ze zijn hals stevig vast. Dan trekken zijn lippen zich terug. In zijn voorhoofd staan fronsrimpels en zijn mond trekt ongemakkelijk. Ik zoen niet goed! Ik wist het. Het voelde al zo anders dan bij anderen. Hij vindt het niets. Ik heb hem een bloedlip gebeukt! Even kijkt hij me nog ongemakkelijk aan. Hij buigt zich iets voorover naar de linkerkant van mijn gezicht. Ik voel zijn adem bij mijn oor.
“Iedereen kijkt naar ons en fluistert.” Zegt hij.
De vrolijke leegte keert terug in mijn maag als ik hem aan zijn pols vast pak en mee trek naar een rustigere plek in het zalencomplex. En weer denk ik: Doe ik dit nou echt?
Gebaseerd op de waarheid.
“Je ziet er mooi uit.” Zegt zijn stem van achter me.
Snel trek ik mijn strapless jurk omhoog. Had ik nou maar wat grotere borsten, dan was die jurk tenminste blijven zitten. Ik draai me om en kijk hem aan. Zijn pak is te groot. Voor een pak veel te groot. Maar wat zijn mannen in pakken toch sexy. Wat is hij in een pak toch sexy. Zelfs in een te groot pak.
“Je hebt geen stropdas om!” zeg ik verontwaardig.
Hij lacht een jongensachtige lach en zijn ogen lijken licht te twinkelen.
“Sorry, sorry. Mijn vader had er alleen een met varkens erop. Of had je dat juist mooi gevonden?”
Ik friemel aan het bovenste knoopje van zijn vaalblauwe blouse.
“Hij moet open. Dat staat veel beter.” Zeg ik met mijn beste flirtblik.
Hij kijkt me wantrouwig aan alsof hij bang is dat ik hem hier en plein public tot zijn ondergoed uit ga kleden, omdat dat in mijn ogen beter zou staan. Eigenlijk zou het me worst wezen of zijn knoopje dicht of open beter staat. Als ik maar even aan hem kan zitten. Hem heel even aan kan raken. Ik kijk de zaal rond. Op de dansvloer voor ons dansen mensen op een remix van All I want for Christmas. De meeste mensen dansen. Een paar hangen aan de witte statafeltjes en graaien wat in de plastic wegwerpbakjes met Aldi-zoutjes. Overal hangen fel gekleurde slingers in de meest vloekende kleuren, kerstlampjes en plastic Kerstmannen met dito krulhaar. Uit mijn ooghoek gluur ik weer naar de jongen naast me. Hij danst soepel op de muziek. Hij danst geweldig. Ik neem heel zijn lichaam in me op. Dan valt mijn oog op het bovenste knoopje van zijn blouse. Dicht. Ik ga voor hem staan en kijk hem met een boze blik aan. Ik voel een fijne leegte in mijn maag als ik zijn lach weer tevoorschijn zie komen. Met twee handen pruts ik het kleine blouseknoopje weer open. Mijn handen rusten op zijn borst. Ik weet dat ik ze weg zou moeten halen, maar mijn lijf lijkt het te vertikken. Mijn onderlichaam raakt bijna de zijne. Samen wiegen we langzaam op de harde bonkmuziek. Heen en weer. Ik buig me naar voren en rust mijn gezicht tegen zijn wang. Zijn vingers raken voorzichtig mijn heup. Voor ik goed besef wat ik doe, raken mijn lippen zacht zijn nek. Ik zoen hem. In zijn nek! Met opengesperde ogen kijk ik naar een plastic kerstprul aan de muur. Een Kerstman op een slee kijkt met een koddige lach toe vanuit zijn kerstbal. Zoende ik hem nou echt net?! Doe ik dit nou echt? Ik kus in zijn nek omhoog. Over zijn wang naar zijn lippen. Mijn hand leg ik in zijn nek. Alles lijkt voorbij te flitsen. Voordat ik na kan denken over wat ik doe is het alweer gebeurd. Hij trekt me stevig tegen zich aan en ik voel mijn jurk afzakken. Zonder zijn lippen los te laten, geef ik met twee handen een harde ruk aan de bovenkant van mijn zwarte gaasjurkje. Even tikken mijn tanden door mijn hupje hard tegen de zijne. Kut! Mijn handen glijden haastig over zijn borst weer naar zijn nek omhoog. Daar houden ze zijn hals stevig vast. Dan trekken zijn lippen zich terug. In zijn voorhoofd staan fronsrimpels en zijn mond trekt ongemakkelijk. Ik zoen niet goed! Ik wist het. Het voelde al zo anders dan bij anderen. Hij vindt het niets. Ik heb hem een bloedlip gebeukt! Even kijkt hij me nog ongemakkelijk aan. Hij buigt zich iets voorover naar de linkerkant van mijn gezicht. Ik voel zijn adem bij mijn oor.
“Iedereen kijkt naar ons en fluistert.” Zegt hij.
De vrolijke leegte keert terug in mijn maag als ik hem aan zijn pols vast pak en mee trek naar een rustigere plek in het zalencomplex. En weer denk ik: Doe ik dit nou echt?
Gebaseerd op de waarheid.
zondag 2 mei 2010
Recensie: WICKED
In een woord; WICKED!
We kennen allemaal het wel bekende verhaal van The Wizard of Oz. Dorothy wandelt met de Tinnenman, Laffe Leeuw en Vogelverschrikker over de yellowbrickroad op weg naar de Wizard of Oz om hun droom in vervulling te laten gaan. Op hun tocht worden ze tegengewerkt door the Wicked Witch of the West en helpt Glinda the Good hen waar ze maar kan. We hoorden slechts een kant van het verhaal. Wicked vertelt de andere kant. Waarom werd de goede heks goed en de slechte heks slecht. En was ze Wicked Witch of the West werkelijk zo wicked?
Op 22 december bezocht is deze hitmuscial, die meer dan 30 grote musicalprijzen won, in het Apollo Victoria Theater. Een avond waarin ik weg ben geblazen door de geweldige zang, ik kippenvel had van de door Stephen Schwartz geschreven muziek, ik mijn ogen heb uit gekeken door het geweldige decor, de orginele choreografieën en de prachtige kostuums. En ik bovenal van spanning op het puntje van mijn stoel zat bij een musical waarvan ik het verhaal al van voor naar achter kenden.
De belangrijkste en meest overtuigende spelers waren Alexia Khadime als de groene heks Elphaba en Dianne Pilkington als zelfingenomen blondine Glinda. Alexia’s stem verraad bij de eerste noot meteen dat onder haar groene make-up een donkere huid verstopt is. Haar stem is prachtig warm. In de hoogte klinkt ze soms scheller wat gebruikelijk is bij de rol van Elphaba. Tijdens de pauzefinale stonden mijn nekharen overeind van haar zangkwaliteiten.
Dianne blinkt uit in haar humoristische kwaliteiten. Ze doet je Christin Chenoweth, de meest bekende Glinda, tijdens heel de voorstelling even helemaal vergeten. Ze gaat helemaal los met gekke pasjes en gekke bekken. Ook in de zang weet Dianne te overtuigen. Ze worstelt zich door de meest hoge noten heen. Wel met iets meer zichtbare moeite dan de eerder genoemde Chenoweth.
De dames vertellen samen prachtig het verhaal over een vriendschap, verraad, goed en slecht. Stukje bij beetje ontdek je dat Glinda the Good eigenlijk niet zo heel goed is en dat Wicked Witch Elphaba met al haar goede bedoelingen van af het begin er ingeluisd is. In het laatste duet “For Good” sluiten de dames dit verhaal prachtig af.
Een minpunt in deze overtuigende show was voor mij Oliver Tompsett in de rol van Fiyero/Vogelverschrikker. Tompsett kreeg het niet voor elkaar om de stoere populaire jongen Fiyero neer te zetten. Zijn bewegingen waren ongemakkelijk en stijf en hij kwam echt mannelijkheid te kort. In de meer kwetsbare stukje wist Tompsett met zijn warme en spatzuivere stem wel te overtuigen.
Wicked is rond uit een spektakel met een bewegende draak als decorstuk en acrobatische acteurs die als apen voorbij komen slingeren. Van af 29 maart staat er een frisse nieuwe cast klaar om het verhaal van Wicked aan het publiek te vertellen. Ik hoop bij die acteurs ook een keer in het publiek te zitten. Want Wicked blijft keer op keer WICKED!
We kennen allemaal het wel bekende verhaal van The Wizard of Oz. Dorothy wandelt met de Tinnenman, Laffe Leeuw en Vogelverschrikker over de yellowbrickroad op weg naar de Wizard of Oz om hun droom in vervulling te laten gaan. Op hun tocht worden ze tegengewerkt door the Wicked Witch of the West en helpt Glinda the Good hen waar ze maar kan. We hoorden slechts een kant van het verhaal. Wicked vertelt de andere kant. Waarom werd de goede heks goed en de slechte heks slecht. En was ze Wicked Witch of the West werkelijk zo wicked?
Op 22 december bezocht is deze hitmuscial, die meer dan 30 grote musicalprijzen won, in het Apollo Victoria Theater. Een avond waarin ik weg ben geblazen door de geweldige zang, ik kippenvel had van de door Stephen Schwartz geschreven muziek, ik mijn ogen heb uit gekeken door het geweldige decor, de orginele choreografieën en de prachtige kostuums. En ik bovenal van spanning op het puntje van mijn stoel zat bij een musical waarvan ik het verhaal al van voor naar achter kenden.
De belangrijkste en meest overtuigende spelers waren Alexia Khadime als de groene heks Elphaba en Dianne Pilkington als zelfingenomen blondine Glinda. Alexia’s stem verraad bij de eerste noot meteen dat onder haar groene make-up een donkere huid verstopt is. Haar stem is prachtig warm. In de hoogte klinkt ze soms scheller wat gebruikelijk is bij de rol van Elphaba. Tijdens de pauzefinale stonden mijn nekharen overeind van haar zangkwaliteiten.
Dianne blinkt uit in haar humoristische kwaliteiten. Ze doet je Christin Chenoweth, de meest bekende Glinda, tijdens heel de voorstelling even helemaal vergeten. Ze gaat helemaal los met gekke pasjes en gekke bekken. Ook in de zang weet Dianne te overtuigen. Ze worstelt zich door de meest hoge noten heen. Wel met iets meer zichtbare moeite dan de eerder genoemde Chenoweth.
De dames vertellen samen prachtig het verhaal over een vriendschap, verraad, goed en slecht. Stukje bij beetje ontdek je dat Glinda the Good eigenlijk niet zo heel goed is en dat Wicked Witch Elphaba met al haar goede bedoelingen van af het begin er ingeluisd is. In het laatste duet “For Good” sluiten de dames dit verhaal prachtig af.
Een minpunt in deze overtuigende show was voor mij Oliver Tompsett in de rol van Fiyero/Vogelverschrikker. Tompsett kreeg het niet voor elkaar om de stoere populaire jongen Fiyero neer te zetten. Zijn bewegingen waren ongemakkelijk en stijf en hij kwam echt mannelijkheid te kort. In de meer kwetsbare stukje wist Tompsett met zijn warme en spatzuivere stem wel te overtuigen.
Wicked is rond uit een spektakel met een bewegende draak als decorstuk en acrobatische acteurs die als apen voorbij komen slingeren. Van af 29 maart staat er een frisse nieuwe cast klaar om het verhaal van Wicked aan het publiek te vertellen. Ik hoop bij die acteurs ook een keer in het publiek te zitten. Want Wicked blijft keer op keer WICKED!
donderdag 15 april 2010
De eerste keer dat ik de tango danste
Weer een schrijfsel van mij. De opdracht van school was te schrijven over iets wat je voor het eerst deed en wat je bij gebleven is. Dit kwam er bij mij uit. ;)
De eerste keer dat ik de tango danste
“Bovenlichaam lang en wat naar achter. Alsof ik uit mijn mond stink. Buik in. Heupen gedraaid. Iets door de knieën. Grote passen. Nee, nu lijk je op een gans! Steek jouw kont niet zo naar achter. Jouw lichaam moet één lijn zijn.Gezicht naar links. En een arrogante blik in jouw ogen.” Alleen dat laatste zat goed. Mijn gezicht schijnt van nature nogal arrogant te staan. Verder zat tangodansen mij niet echt in het bloed. Ik voelde me, zo in de armen van mijn tangopartner, meer een lappenpop die door haar poppenspeler over het podium gedirigeerd werd, dan een temperamentvolle sexy tangodanseres die alle mannen het hoofd op hol brengt.“Kin omhoog, niet te ver. Grote pas. En nu.” Links, rechts, wiebel, wiebel, rechts, links, wiebel, wiebel, achter, stap, sluit. Zo knullig als ik de pasjes in mijn hoofd dacht, zo knullig zag het er voor mijn gevoel ook uit. “Tsjak, tsjak” zei mijn getrainde danspartner. Als of deze oer-Hollandse jongen onder zijn witte velletje stiekem een geboren Argentijn was, verplaatste hij krachtig het gewicht van zijn ene naar zijn andere voet. Wiebel, wiebel, dacht ik.
Maar hij gaf niet op. Mijn tangodanser was streng. Hij bleef hameren op mijn houding en mijn kracht. Hij duwde me letterlijk de vloer over. Hij moest en zou het me leren. En na twee uur dansen was ze daar. De onhandige Hollandse gans was getransformeerd in een temperamentvolle Argentijnse zwaan. Een zwaan die haar partner op het moment suprème tijdens het optreden een elleboogstoot voor zijn hoofd gaf. Maar dat deed ik met mijn bovenlichaam lang en wat naar achter als of mijn tangopartner uit zijn mond stonk, met mijn buik in, met mijn heupen gedraaid, iets door mijn knieën en met een arrogante blik in mijn ogen.
De eerste keer dat ik de tango danste
“Bovenlichaam lang en wat naar achter. Alsof ik uit mijn mond stink. Buik in. Heupen gedraaid. Iets door de knieën. Grote passen. Nee, nu lijk je op een gans! Steek jouw kont niet zo naar achter. Jouw lichaam moet één lijn zijn.Gezicht naar links. En een arrogante blik in jouw ogen.” Alleen dat laatste zat goed. Mijn gezicht schijnt van nature nogal arrogant te staan. Verder zat tangodansen mij niet echt in het bloed. Ik voelde me, zo in de armen van mijn tangopartner, meer een lappenpop die door haar poppenspeler over het podium gedirigeerd werd, dan een temperamentvolle sexy tangodanseres die alle mannen het hoofd op hol brengt.“Kin omhoog, niet te ver. Grote pas. En nu.” Links, rechts, wiebel, wiebel, rechts, links, wiebel, wiebel, achter, stap, sluit. Zo knullig als ik de pasjes in mijn hoofd dacht, zo knullig zag het er voor mijn gevoel ook uit. “Tsjak, tsjak” zei mijn getrainde danspartner. Als of deze oer-Hollandse jongen onder zijn witte velletje stiekem een geboren Argentijn was, verplaatste hij krachtig het gewicht van zijn ene naar zijn andere voet. Wiebel, wiebel, dacht ik.
Maar hij gaf niet op. Mijn tangodanser was streng. Hij bleef hameren op mijn houding en mijn kracht. Hij duwde me letterlijk de vloer over. Hij moest en zou het me leren. En na twee uur dansen was ze daar. De onhandige Hollandse gans was getransformeerd in een temperamentvolle Argentijnse zwaan. Een zwaan die haar partner op het moment suprème tijdens het optreden een elleboogstoot voor zijn hoofd gaf. Maar dat deed ik met mijn bovenlichaam lang en wat naar achter als of mijn tangopartner uit zijn mond stonk, met mijn buik in, met mijn heupen gedraaid, iets door mijn knieën en met een arrogante blik in mijn ogen.
dinsdag 13 april 2010
Review: Buffy vs. Aqua Mirabilis.
De schoolmailtjes zijn de deur uit, school is even klaar, vriendlief is nog bezig op zijn stage en werken kan nog even wachten. Dat betekend tijd voor een blog. Deze keer gaan twee producten van Lush the battle aan. Buffy vs. Aqua Mirabilis.
Buffy. Ik ben misschien wat bevooroordeeld in deze strijd. Buffy is namelijk mijn grote Lush liefde. Deze scrub in vaste vorm is vrij heftig. Je moet tegen een stootje kunnen. De boters waar de scrub in verwerkt is laten een verzorgend laag je achter. Sommige mensen vinden dit laagje te vet. Als je je na spoelt met warm water spoel je de boters meer weg en voel je minder vet. Als je op het laatste moment van je doucheritueel Buffy gebruikt bewaar je wel dit beschermende en verzorgende laagje. Ik gebruik Buffy over mijn hele lijf. Het is zelfs mijn heilige graal voor het scheren van benen, bikinilijn en oksels. Geen ingegroeide haartjes en andere irritaties meer na het scheren van mijn gevoelige huid. Je moet wel van een aparte geur houden. Want Buffy heeft die natuur geur. Ik vind het heerlijk, maar de meningen zijn verdeeld. ;)
Prijs: €9,95 voor 90 gram
Aqua Mirabilis. Ja, ik vrees dat dit al heel erg een gestreden strijd is. Ik heb Aqua Mirabilis nog maar 1 keer gebruikt en hij bevalt mij gewoon niet. Ik denk dat ik gestraft ben door mijn verraad tegen over Buffy door deze een keer te proberen. Voor mensen die de scrub in Buffy heerlijk vinden, maar het vettige laagje niet willen, is dit een oplossing. Deze bodybutter laat dat laagje namelijk niet achter. Als je hem opsmeert voelt hij wel vettig, maar zodra je hem afspoelt is dat vettige gevoel weg. De geur is notig, een beetje als pindakaas. Scheren kan zeker NIET met deze! Ik heb het geprobeerd en heb nu al de hele dag jeuk benen. Ik vind deze wel geschikter voor het scrubben van decolete ect. Daar is Buffy toch echt wat vettig voor. Voor mensen met een vette huid is Aqua Mirabilis geschikter dan Buffy.
Prijs: € 9,95 voor 100 gram
(Zoals je ziet is er van Buffy een grote versie die in verhouding veel voordeliger is. Iets om over na te denken!)
Voor mij is de winnaar toch echt Buffy. Laat me weten wie jou winnaar is!
Liefs
Mlies
Buffy. Ik ben misschien wat bevooroordeeld in deze strijd. Buffy is namelijk mijn grote Lush liefde. Deze scrub in vaste vorm is vrij heftig. Je moet tegen een stootje kunnen. De boters waar de scrub in verwerkt is laten een verzorgend laag je achter. Sommige mensen vinden dit laagje te vet. Als je je na spoelt met warm water spoel je de boters meer weg en voel je minder vet. Als je op het laatste moment van je doucheritueel Buffy gebruikt bewaar je wel dit beschermende en verzorgende laagje. Ik gebruik Buffy over mijn hele lijf. Het is zelfs mijn heilige graal voor het scheren van benen, bikinilijn en oksels. Geen ingegroeide haartjes en andere irritaties meer na het scheren van mijn gevoelige huid. Je moet wel van een aparte geur houden. Want Buffy heeft die natuur geur. Ik vind het heerlijk, maar de meningen zijn verdeeld. ;)Prijs: €9,95 voor 90 gram
€15,95 voor 200 gram
Aqua Mirabilis. Ja, ik vrees dat dit al heel erg een gestreden strijd is. Ik heb Aqua Mirabilis nog maar 1 keer gebruikt en hij bevalt mij gewoon niet. Ik denk dat ik gestraft ben door mijn verraad tegen over Buffy door deze een keer te proberen. Voor mensen die de scrub in Buffy heerlijk vinden, maar het vettige laagje niet willen, is dit een oplossing. Deze bodybutter laat dat laagje namelijk niet achter. Als je hem opsmeert voelt hij wel vettig, maar zodra je hem afspoelt is dat vettige gevoel weg. De geur is notig, een beetje als pindakaas. Scheren kan zeker NIET met deze! Ik heb het geprobeerd en heb nu al de hele dag jeuk benen. Ik vind deze wel geschikter voor het scrubben van decolete ect. Daar is Buffy toch echt wat vettig voor. Voor mensen met een vette huid is Aqua Mirabilis geschikter dan Buffy.Prijs: € 9,95 voor 100 gram
(Zoals je ziet is er van Buffy een grote versie die in verhouding veel voordeliger is. Iets om over na te denken!)
Voor mij is de winnaar toch echt Buffy. Laat me weten wie jou winnaar is!
Liefs
Mlies
vrijdag 9 april 2010
De vrouw van...
Vandaag vond ik het tijd om een schrijfsel van bij te posten. Het is een collum die ik recent voor school heb moeten schrijven. Lees hem alsjeblieft een beetje met een knipoog. ;)
De vrouw van…
Ik ben zo’n vrouw die alles overheeft voor haar wederhelft. Werkelijk alles. Elke zondagochtend een ontbijtje op bed voor hem? Een blik op zijn lieve slaperige ogen die hij amper open krijgt en ik ben overstag. Is hij ziek? Ik huppel braaf naar zijn huis met soep of een vers geperst gezondheidssapje. Meneer kan niet zonder zijn dagelijkse portie rood vlees? Ik laat nu al tijden die lieve vegetarische restaurantjes voor wat ze zijn en strijk neer bij een grillrestaurant voor een halve koe aan spareribs. Ik houd niet van kou, niet van hoog, niet van snel en ik ben, sinds ik bij het instappen overreden ben door een skilift, doodsbang voor skiliften. Van af een steile sneeuwberg vraag ik me met trillende benen af waarom ik op wintersport ga. Uit de diepte kijken twee trouwe blauwe hondenogen, een lieve lach met een Mangakapsel me stralend aan vanaf zijn snowboard. Ohja… Voor hem.
En met deze instelling heb ik mijn toekomstbeeld zelfstandig gekozen. Ik word een vrouw van. Nee, niet omdat ik met die mooie blauwe ogen wil trouwen en wil zien hoe die onze kindjes zouden staan. Maar omdat ik vrijwillig kies voor een leven in de schaduw van mijn man. Ken je Karin van Nieuwkerk? De achternaam geeft vast iets weg, maar je zult geen idee hebben wie ze werkelijk is. Wat doet Sylvie van der Vaart nou eigenlijk nog meer naast shoppen, hersenloos zijn en de naam van der Vaart dragen? Jenny de Munk? Tanja van Rene van Kooten? En Naomi van As kan lekker hockeyen, toch blijft ze de vriendin van die heerlijke schaatsgodheid Sven Kramer.
Mijn wederhelft is hard op weg net zo’n godheid te worden in de theaterwereld. Ik keek toe hoe hij uitgebreid stond te zoenen met een ander meisje, onder het mom het is “maar toneel”. Met rode lippenstift over zijn hele gezicht, keken die ogen me weer hoopvol aan en perste ik over mijn lippen dat ik het echt niet erg vond. Ik moedig het ondertussen zelfs aan. Twijfelt hij over een rol omdat hij dan een jongen moet zoenen? Ik zeg zonder blikken of blozen dat mij dat echt niet uitmaakt. Terwijl een meisje, nu al groen van jaloezie, in mij roept dat ik op dat moment langzaam dood zal gaan. Alles voor die hoofdrol. Ik printte zijn auditieformulieren voor het conservatorium en dwong hem auditie te doen. Een keuze die ons gedroomde huisje-boompje-beestje-toekomst “als het goed is” zeker jaren zou vertragen. Maar een vrouw van hoor je nooit klagen.
En ik ben nu al trots een vrouw van te zijn! Ik zal het goed doen. Ik ga vrouw van zijn met stijl en klasse. Ik kies voor avonden allen thuis als hij weer moet repeteren. Ik kies voor elke voorstelling te proberen om te komen kijken, ook al kost me dat een klein fortuin. Met een valse noot loop ik met opgeheven hoofd de zaal uit. Net als Naomi voor haar Sven deed, toen hij zijn tien kilometer met één fout bij het vuilnis zette. Ik word de Sylvie van der Vaart van de theaterwereld. Maar dan hopelijk met de beauty én de brains!
Mlies
De vrouw van…
Ik ben zo’n vrouw die alles overheeft voor haar wederhelft. Werkelijk alles. Elke zondagochtend een ontbijtje op bed voor hem? Een blik op zijn lieve slaperige ogen die hij amper open krijgt en ik ben overstag. Is hij ziek? Ik huppel braaf naar zijn huis met soep of een vers geperst gezondheidssapje. Meneer kan niet zonder zijn dagelijkse portie rood vlees? Ik laat nu al tijden die lieve vegetarische restaurantjes voor wat ze zijn en strijk neer bij een grillrestaurant voor een halve koe aan spareribs. Ik houd niet van kou, niet van hoog, niet van snel en ik ben, sinds ik bij het instappen overreden ben door een skilift, doodsbang voor skiliften. Van af een steile sneeuwberg vraag ik me met trillende benen af waarom ik op wintersport ga. Uit de diepte kijken twee trouwe blauwe hondenogen, een lieve lach met een Mangakapsel me stralend aan vanaf zijn snowboard. Ohja… Voor hem.
En met deze instelling heb ik mijn toekomstbeeld zelfstandig gekozen. Ik word een vrouw van. Nee, niet omdat ik met die mooie blauwe ogen wil trouwen en wil zien hoe die onze kindjes zouden staan. Maar omdat ik vrijwillig kies voor een leven in de schaduw van mijn man. Ken je Karin van Nieuwkerk? De achternaam geeft vast iets weg, maar je zult geen idee hebben wie ze werkelijk is. Wat doet Sylvie van der Vaart nou eigenlijk nog meer naast shoppen, hersenloos zijn en de naam van der Vaart dragen? Jenny de Munk? Tanja van Rene van Kooten? En Naomi van As kan lekker hockeyen, toch blijft ze de vriendin van die heerlijke schaatsgodheid Sven Kramer.
Mijn wederhelft is hard op weg net zo’n godheid te worden in de theaterwereld. Ik keek toe hoe hij uitgebreid stond te zoenen met een ander meisje, onder het mom het is “maar toneel”. Met rode lippenstift over zijn hele gezicht, keken die ogen me weer hoopvol aan en perste ik over mijn lippen dat ik het echt niet erg vond. Ik moedig het ondertussen zelfs aan. Twijfelt hij over een rol omdat hij dan een jongen moet zoenen? Ik zeg zonder blikken of blozen dat mij dat echt niet uitmaakt. Terwijl een meisje, nu al groen van jaloezie, in mij roept dat ik op dat moment langzaam dood zal gaan. Alles voor die hoofdrol. Ik printte zijn auditieformulieren voor het conservatorium en dwong hem auditie te doen. Een keuze die ons gedroomde huisje-boompje-beestje-toekomst “als het goed is” zeker jaren zou vertragen. Maar een vrouw van hoor je nooit klagen.
En ik ben nu al trots een vrouw van te zijn! Ik zal het goed doen. Ik ga vrouw van zijn met stijl en klasse. Ik kies voor avonden allen thuis als hij weer moet repeteren. Ik kies voor elke voorstelling te proberen om te komen kijken, ook al kost me dat een klein fortuin. Met een valse noot loop ik met opgeheven hoofd de zaal uit. Net als Naomi voor haar Sven deed, toen hij zijn tien kilometer met één fout bij het vuilnis zette. Ik word de Sylvie van der Vaart van de theaterwereld. Maar dan hopelijk met de beauty én de brains!
Mlies
Abonneren op:
Posts (Atom)
